Archiwum autora: admin

Po Krzyku

„Pola Nireńska – rekompozycja” to projekt z dziedziny choreologii empirycznej w ramach programu Instytutu Muzyki i Tańca „Muzyczne białe plamy”. Jego efektem końcowym jest spektakl „Po Krzyku”.

PO KRZYKU

Licht über den Häusern hin…
Ein Traumring schnell vorbei,…
Ein wenig Zauberei…
Ein kleines Spiel…
Ein Sommerabend…
Luft vibrierte…

Wenn ich nicht will, ich will nicht.
Wenn ich nicht will, ich will nicht.
Hört ihr?


Polska tancerka i choreografka żydowskiego pochodzenia, której początki kariery przypadają na okres międzywojenny, rozpoczynała swoją karierę w zespole Mary Wigman. Na Kongresie Tańca w Wiedniu, w 1934 roku, zdobyła nagrodę za autorską choreografię „Krzyk”. Kariera solowa Poli Nireńskiej była jednak ciągłą, samotną i przepełnioną strachem ucieczką od hitlerowskich prześladowań.

Premiera 14 maja 2016 – TEATR ACADEMIA

Inspiracją spektaklu są zdjęcia artystki i opisy jej przedwojennych występów solowych. Ze strzępów informacji, śladów i skojarzeń dokonaliśmy artystycznej rekompozycji prac scenicznych tancerki. Pod względem choreograficznym odwołaliśmy się do twórczości Mary Wigman oraz niemieckiego Ausdruckstanz. Dlatego, początkiem każdego fragmentu tańca jest pojedyncza fraza, która rozwijana stała się pełnobrzmiącym zdaniem, akapitem, paragrafem lub rozdziałem. Ausdruckstanz służył Poli Niereńskiej do zmierzenia się z wojennymi traumami, pełniąc funkcję katharsis.

Choreografia i taniec: Iwona Wojnicka, Gosia Gajdemska
Kompozycja muzyczna/taniec: India Czajkowska
Reżyseria światła i przestrzeni: Roman Woźniak
Reżyseria dźwięku: Rafał Smoliński
Grafika: Beata Pofelska
Stylizacja:  Roman Woźniak, Zuzanna Sapeta
Manadżer: Joanna Stasina
Produkcja: Kolektyw Artystyczny Format Zero

Warszawskie Muzeum Tańca

Projekt prezentujący dorobek Pionierów Tańca Modern w Warszawie z lat 1918 – 1939, w interpretacji obecnie tworzących w stolicy tancerzy i choreografów, angażujący mieszkańców Warszawy do odkrywania historii i tożsamości miasta przez pryzmat tańca.

Program Warszawskiego Muzeum Tańca 2017:

Pokazy dla publiczności w formie rekonstrukcji prac 4 wybitnych twórców międzywojnia, zrealizowane przez czwórkę tancerzy, współcześnie tworzących w Warszawie. Pokazy prac 20 maja 2017 w ramach Nocy Muzeów w Muzeum Warszawy.
Warsztaty taneczne dla mieszkańców Warszawy, poprzedzające prezentację na Nocy Muzeów.
Stworzenie Warszawskiej Mapy Tańca z udziałem mieszkańców Warszawy – w oparciu o zebrane, archiwalne materiały – w formie instalacji na Nocy Muzeów oraz na stronie www WMT.
Filmy dokumentalne prezentujące sylwetki wybranych twórców z okresu międzywojennego, w interpretacji tancerzy zaangażowanych w projekt, zrealizowane w różnych miejscach Warszawy.

Dyrektor artystyczny: Iwona Wojnicka
Dramaturgia: Gosia Gajdemska
Choreografia & taniec: Gosia Gajdemska, Artur Grabarczyk, Bartosz Ostrowski, Iwona Wojnicka
Przestrzeń: Roman Woźniak
Muzyka: Wiktor Podgórski
Strategia komunikacji: Daniel Jarociński
PR: Joanna Stasina
Produkcja: Format Zero

Projekt jest współfinansowany przez m.st. Warszawa.
Inspirowane Manifeste pour un Musée de la danse autorstwa Borisa Charmatza

 

www.muzeumtanca.pl

I”M

Spektakl taneczny, inspirowany postaciami Iwony z dramatu „Iwona, księżniczka Burgunda” Witolda Gombrowicza oraz Małgorzaty z powieści „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa, w którym stawiamy pytanie o tożsamość, wizerunek, płynne granice w świecie szybkich zmian i dominacji technologii…

I”M… Iwona… Małgorzata… rzeczywistość i fikcja…
dwie kobiece postaci… razem, ale i osobno…
pomiędzy indywidualnym a wspólnym…
stwarzają siebie i przekształcają…

Spektakl jest pracą sceniczną w formie tryptyku, który uwalnia dyskusję nad strukturą spektaklu, obecnością tancerza oraz liczbą wykonawców.

Koncepcja: Gosia Gajdemska
Choreografia i taniec: Gosia Gajdemska, Iwona Wojnicka
Reżyseria przestrzeni: Roman  Woźniak
Kompozycje audiowizualne: Wiktor Podgórski
Reżyseria dźwięku: Rafał Smoliński
Zdjęcia i eseje: Marta Kawecka
Video: Marta Abdalla-Dutkiewicz
PR i koordynacja: Joanna Stasina
Produkcja: Format Zero

PREMIERA: 23 września 2017
Ośrodek ZAWIROWANIA, ul. Belwederska 20/22, Warszawa

Projekt współfinansowany przez m.st. Warszawa.

DWIE KOBIETY.  Marta Kawecka

(…) I”M to Iwona i Małgorzata – dwie kobiety. I”M to jednak także znak, który natychmiast odsyła nas do angielskiego I’m czyli Jestem. Iwona i Małgorzata są. Tytuł mnoży pytania. Jak być Iwoną? Jak być Małgorzatą? Czy można być obiema postaciami naraz? Co kryje się pod tymi imionami – jakie kobiety? Jak być kobietą? Jakie są kobiety? Jacy jesteśmy? Jak być?

Kim jest kobieta sama w sobie, jej emocjonalność, oderwana od kontekstu związku, rodziny, schematu, stereotypu? Częściej jest Iwoną czy Małgorzatą? A może zazwyczaj próbuje być pomiędzy – na Balu u Szatana, gdzie zewnętrzny rytm sam znosi w kierunku mechanicznego transu? Kim jest ona? Kim są one? Kim jesteśmy? Co to znaczy być? (…)

Spektakl podzielony jest na trzy części. W pierwszej z nich widzimy ascetyczną, uwięzioną w swoim ciele Iwonę (w tej roli Małgorzata Gajdemska). W drugiej odsłonie widzimy obie tancerki połączone w transowym rytmie. Trzecia część należy zaś do, wyzwalającej się z okowów wszystkiego, co nie jest własne, pierwotne, Małgorzaty (w postać Małgorzaty wciela się Iwona Wojnicka). Trzy części to trzy różne stany, trzy odmienne podejścia do ciała, do ruchu, do emocjonalności, do szukania siebie.

          Ciało Iwony podporządkowane jest myśli. Ascetyczne ruchy. Dążenie do powiedzenia wszystkiego w jednym geście. Ciało zamknięte w symbolu, znaku.

     Ciało Małgorzaty natomiast krzyczy, uwalnia się, oczyszcza. Na kartach powieści Michaiła Bułhakowa, Małgorzata, uwolniwszy się od ograniczeń, fasady codzienności, wyzwala się, lecąc nago nad Moskwą. W I”M Małgorzata wyzwala się oczyszczając ciało od ciężaru umysłu. Ruchy stają się instynktowne, zmysłowe, wolne od ograniczeń zewnętrznej formy.

Czy umysł kieruje ciałem? Czy ciało kieruje umysłem? Czy ciało i umysł mogą się spotkać w transowym rytmie powtarzalnych gestów? Czy nie z gestów – rytmicznych, zespolonych lub oderwanych od ciała składa się jednak nasze życie?

Zgodnie z  terminologią Zygmunta Freuda ciało Iwony mogłoby reprezentować superego – podporządkowanie kulturze, zaś ciało Małgorzaty id – instynkt. U Freuda pośrodku jest ego, codzienność, ja. W I”M pomiędzy Iwoną a Małgorzatą, superego i  id jest impreza techno – współczesny Bal u Szatana, zdominowany przez proste ruchy, wykonywane w jednym rytmie, ale oddzielnie. Ta odmienność, osobność każdej z postaci ujawnia się w detalach. Między postaciami nie ma jednak aż takiego kontrastu jak między emocjami z pierwszej i trzeciej części. Postacie spotykają się pomiędzy. A może to nie odmienne postacie, lecz różne części tej samej osoby próbują się porozumieć w takt transowego rytmu? Może to wszystko opowieść o jednej osobie, odmienianej przez przypadki? Kim jestem? Kim jesteś? Kim jest? Kim jesteśmy?