Archiwum kategorii: spektakle

Recital Nireńska&Parnell

WARSZAWSKIE MUZEUM TAŃCA ? Pola Nireńska & Feliks Parnell to projekt odnoszący się do kulturalnych aspektów historii Warszawy i dorobku warszawskich tancerzy z okresu międzywojennego. Pozwoli spotkać ze sobą Warszawę dawną i tą obecną, poprzez autorskie prace taneczne Iwony Wojnickiej i Artura Grabarczyka w oparciu o rekonstrukcje prac i metod choreograficznych artystów z okresu 1918-1939, także w kontekście ich biografii i specyfiki tamtych czasów w sztuce i w codziennym życiu. Taniec stanie się tutaj medium do przyjrzenia się historii Warszawy po odzyskaniu niepodległości, roli historii w sztuce oraz sztuki w historii, a także do refleksji nad tym jak teraz ? dziesiątki lat później ? tworzy się i żyje w stolicy, co zostało z blasku XX-lecia międzywojennego, co nas dziś łączy z ?tamtą? Warszawą.

Krótka historia…

Historia inspirowana jest książką amerykanskiego pisarze Billa Brysona pod tytułem A Short Story of Nearly Everything, która w sposób przystępny opisuje pewne naukowe zjawiska. Od momentu wydania, książka ta została sprzedana w 300 000 egzemplarzy. Fakt ten rodzi serię pytań, na temat możliwości zastosowania takiej metody w choreografii. Na przykład: czym mogłaby być krótka historia prac jednego choreografa? Co to znaczy krótka historia? Czy krótka historia jest w stanie cokolwiek opowiedzieć o pracach artysty? A jeżeli tak, to co opowie? Czego się z takiej historii nie dowiemy?

W nawiązaniu do tych pytań powstał performance taneczny będący artystyczną odpowiedzią na prace izraelskiego choreografa Michaela Getmana. Program rozpoczyna solo Am I Michaela Getmana (skomponowane dla Talii Paz) we własnym wykonaniu, po których następują choreograficzne odpowiedzi Iwony Wojnickiej oraz Michała Górala. Ich scenografię stanowi kolaż filmowy autorstwa Marty Kaweckiej, zmapowany do przestrzeni sceny przez Piotra Cieślika. Performance współtworzyć będą także improwizujący muzycy – Piotr Mełech, Tadeusz Sudnik, Rafał Smoliński  Wojtek Kurek. Zobaczymy również filmowy kolaż autorstwa Marty Kaweckiej, zmapowany do przestrzeni sceny przez Piotra Cieślika.

Am I \\ Dancer: Talia Paz. Choreografia Michael Getman

Krótkie i osobiste solo dla tancerki Talii Paz. Wszystkie ruchy taneczne są częścią osobistego materiału ruchowego Talii Paz, które wcieliła i wykonywała w ciągu ostatnich 20 lat. Różne formy ekspresji począwszy od Ohada Naharina do charakterystycznego stylu Matza Eka, następnie od Stijn Celis do ekstremalnego języka fizycznego Sharon Eyal są przytaczane przez Talię Paz i poddawane przez nią ponownej ocenie. Dekonstrukcja tekstu Dekonstrukcja tekstu słynnej melodii z refrenu „Let Me Dance For You”na fragmenty słów i oddechów, pozwala Talii na przeformułowanie jej umiejętności oraz artystycznej obecności.

Nakreślona linia pomiędzy osobistą fizycznością a tekstem oraz niepewne relacje pomiędzy nimi wyłaniające się na scenie, stanowią wyzwanie dla tancerki, zarówno w wymiarze fizycznym, jak i emocjonalnym. Paradoksalny krajobraz tej pracy oscyluje pomiędzy tragedią i groteską, pomiędzy spojrzeniem a słuchaniem, między powiedzianym i dokonanym, oraz między pragnieniem perfekcji rzemiosła a dążeniem ciała do utraty kształtu i mocy.

„Trzeźwy i otrzeźwiający taniec, który zawiera rzadką samoświadomość, wspaniały talent i zdrowy humor. „Merav Yudilovitch.

Taniec, choreografia: Iwona Wojnicka, Michael Getman,  Michał Góral
Muzyka: Piotr Mełech (klarnet, klarnet basowy), Tadeusz Sudnik (life electronic), Rafał Smoliński (bass), Wojtek Kurek (perkusja).
Kolaż filmowy: Marta Kawecka
Video mapping: Piotr Cieślik

Global Water Dances Zielona Góra 2017

Wszystko jest z wody, z wody powstało i z wody się składa

Marta Kawecka

   Starożytni wszystkie bolączki trapiące wspólnotę oswajali poprzez rytuały oraz sztukę, których ważnym elementem była interakcyjność, współuczestnictwo, zacieranie granicy pomiędzy aktorami a publicznością. Do pierwotnych celów sztuki odwołuje się także idea społeczności skupionej wokół „Global Water Dance”. Wspólnota ta pragnie zwrócić uwagę na problem braku wody poprzez odgrywanie w różnych miejscach świata tej samej partytury inspirowanej wodą.

Polską interpretację wspomnianej partytury będą Państwo mieli okazję zobaczyć 24 czerwca na Placu Bohaterów w Zielonej Górze. Autorką wykonania i osobistej interpretacji „wodnej partytury” jest Iwona Wojnicka – choreografka, tancerka związana ze Stowarzyszeniem Format Zero – organizatorem całego przedsięwzięcia.

Partytura przewiduje cztery części składowe – część rytualną, część lokalną, część globalną oraz część partycypacyjną. (więcej…)

Polskie wykonanie rozpocznie (godz.18) Iwona Wojnicka rytuałem przywitania i przedstawienia pozostałych wykonawców. Artystka wprowadzi także widzów w poetycką, improwizowaną narrację w duchu jazz poetry, która stanie się klamrą całego wydarzenia.

Choreografię części lokalnej, zatytułowanej „Zabawa”, (25 min.) zaprezentuje Marek Zadłużny wraz z zespołem Pracownia Teatru Tańca. Jak napisał sam artysta tytułowa „Zabawa” to gra ludzkim losem. Zabawa życiem. Gra o życie. Wielopłaszczyznowy spektakl traktujący o nadużywaniu przywilejów przez organy sprawujące władzę. Często zapominające o tym, co prawdziwie jest ważne dla życia człowieka. Zabawa, w której na znaczeniu traci pierwotna natura. Podobnie, jak ludzkie życie odgrywa coraz mniejszą rolę w dyskursie politycznym. Jednocześnie stając się narzędziem manipulacji. Udając się ku pierwotnym źródłom kreuje się ruchowa refleksja nad tym, o co warto walczyć. O ludzkie życie. O naturę. O wodę…

Część globalną (50 min.) zinterpretuje Iwona Wojnicka w interakcji z chórem tanecznym oraz muzykami – Tadeuszem Sudnikiem (live electronics), Marcinem Albertem Steczkowskim (kornet), Rafałem Smolińskim (gitara basowa), i Wojtkiem Kurkiem (perkusja). Ruchy tancerki oraz chóru tanecznego staną się partyturą do improwizacji muzycznej. W nawiązaniu do tradycji jazz poetry głos jednocześnie będzie niósł znaczenie oraz będzie w stałej interakcji z emocjami, pojawiającymi się w narracji muzycznej oraz ruchowej, tak że znaczenie powstanie na granicy, we wzajemnym dopełnianiu się tych trzech, nierozerwalnie związanych ze sobą, światów.

Narracja Iwony Wojnickiej dotykać będzie obojętności na sprawy nie dotyczące naszego najbliższego otoczenia, co wynikać może zarówno z przebodźcowania, nieumiejętności „wyłuskania” naprawdę ważnych informacji z komunikacyjnego zgiełku, jak i znieczulenia na obrazy cierpienia, których wielość widzimy każdego dnia za pośrednictwem mediów, tak że zaciera się realność tych obrazów i nie potrafimy czasem wręcz uwierzyć w nie, gdy widzimy je w świecie realnym.

W czwartej części (30 min.) do głosu dojdzie, wywodząca się z tradycji białego śpiewu, grupa „Drewno”, która włączy do swej akcji także publiczność. Biały śpiew tzw. „śpiew na krzyku” bazuje na wydobyciu naturalnej ekspresji, barwy głosu. Grupa odwołuje się do słowiańskiej tradycji i obrzędowości, co nabierze szczególnego znaczenia 24 czerwca, kiedy odbywać się będzie wydarzenie. 24 czerwca to bowiem Noc Kupały – dzień, w którym obchodzono prastare słowiańskie Święto Wody i Ognia. Grupa „Drewno” wprowadzi więc także do idei „Global Water Dance” słowiańską tradycję i spróbuję zachęcić publiczność do podążania za nimi w poszukiwaniu źródeł, w poszukiwaniu wspólnoty współodczuwania. Niepowtarzalnej aranżacji doda akompaniament orkiestry bębniarskiej „7 Minut Przerwy”.

Kultura konsumpcyjna, której wszyscy jesteśmy częścią, skoncentrowana jest wokół indywidualnych pragnień, rozwijania „ego”, co może prowadzić do niedostatecznej koncentracji na problemach globalnych takich jak brak wody. Partytura „Global Water Dance” wykorzystuje ruchy zainspirowane formami, jakie przybiera ławica ryb. Wykonawcy pozostają w ciągłej interakcji, wciągając także do gry publiczność, tak że stopniowo zacierać się będzie granica pomiędzy występującymi a oglądającymi i każdy będzie mógł znaleźć się w środku, stać się częścią gry.

Polska interpretacja przypomina improwizowany kolaż powstający wokół wspólnego tematu. Każda z części odwołuje się do innej tradycji, lecz jednocześnie szuka w podobnych obszarach intuicji, odwołuje się do emocjonalności, głębokiego odczuwaniu człowieka, podobnego na całym świecie. Przypomina to starożytne poszukiwania arche – praprzyczyny świata. Dla Talesa z Miletu była nią, niezbędna dla istnienia życia, woda. Według filozofa to z niej wszystko powstało i w niej miało swe ujście. Talesa żywioł wody fascynował także ze względu na możliwość transformacji – przybrania dowolnego kształtu przez wypełnienie formy lub zmianę stanu skupienia. W dzisiejszym świecie myśli, obserwacje starożytnego filozofa nabierają nowego znaczenia. Jedna ósma mieszkańców Ziemi cierpi z powodu pragnienia i chorób wywołanych wycieńczeniem, a mimo to problem ten nie jest wystarczająco nagłaśniany….

O wykonawcach:

Iwona Wojnicka – niezależna tancerka i choreografka, specjalizującą się w Ausdruckstanz. Ukończyła certyfikowany program Labanowskiej Analizy Ruchu w Eurolab, w Berlinie i odbyła trzyletni staż zawodowy w tej dziedzinie w Codarts w Rotterdamie. Bardzo lubi pracować z ludzkimi formacjami, co praktykuje jako oficjalna choreografka Global Water Dances Poland. Liderka Kolektywu Artystycznego Format Zero

Marek Zadłużny – choreograf, pedagog, teoretyk tańca o stopniu naukowym doktora. Dyplomowany artysta tancerz (uzyskał dyplom przyznawany przez Związek Artystów Scen Polskich i honorowany przez MKiDN). Absolwent animacji kultury i sportu na Uniwersytecie Zielonogórskim. Stypendysta w Oslo University College

Tadeusz Sudnik – live electronics. Muzyk, kompozytor, reżyser dźwięku w Studio Eksperymentalnym Polskiego Radia; realizował zamówienia kompozytorskie muzyki elektronicznej, jak również nagrywał muzykę teatralną, filmową i płyty. Współpracował także z MFMWWarszawska Jesień i Polskim Towarzystwem Muzyki Współczesnej oraz takimi wykonawcami jak m.in.: Tomasz Stańko, Gary Thomas, Adam Pierończyk, Krzysztof Knittel, Andrzej Przybielski, Andrzej Bieżan, Helmut Nadolski.

Marcin Albert Steczkowski – kornet preparowany. Laureat konkursów kompozytorskich “Citta di Undine” we Włoszech, New York City Electroacoustic Music Festival oraz konkursu na miniaturę elektroakustyczną opartą na tematach z Kielecczyzny. Współpracuje z m.in.: Minimatikon, kwartetem MELECH, The Transgress, Warsaw Improvisers Orchestra, Backspace, Michałem Zaborskim (Atom String Quartet), Expresso Post Production, Dj Woblerem I Orange the Juice.

Rafał Smoliński – gitara basowa preparowana. Członek wielu formacji z różnych stron sceny muzycznej, m.in.: Back To The Ocean (rock), Muchomory (surf-jazz), Re:minders (jazz poetry), Streams (brzmienie ECM), RAMM (experimental), Flash Mob Orchestra.

Wojtek Kurek – perkusja. Występował m.in. z Lukasem Ligeti, Patrykiem Zakrockim, Wojtkiem Traczykiem, Warsaw Improvisers Orchestra. Gra w zespołach Paper Cuts, Chryste Panie, Warten.

Drewno – grupa śpiewu białego, powstała po warsztatach śpiewu białego prowadzonych przez Fundację OVO dla Kultury i Edukacji, w październiku 2009. Nasza nazwa wzięła się z zachwytu ukraińską grupą „Drevo”, także z tego wszystkiego, co można kojarzyć z drewnem: ciepła, tradycji, czasu, przemijania.

Orkiestra bębniarska 7 Minut Przerwy” jest czymś więcej niż zespołem muzycznym. Wokół projektu zebrali się ludzie o różnych potrzebach, inspiracjach i oczekiwaniach. Jednych przywiodła chęć sprawdzenia swojego poczucia rytmu, czy rozwinięcia umiejętności perkusyjnych, innych potrzeba odreagowania w konstruktywny sposób, innych jeszcze chęć ciekawego spędzenia czasu po pracy czy szkole.

ORGANIZATOR: Stowarzyszenie i Kolektyw Artystyczny Format Zero

PARTNERZY: Zielonogórski Ośrodek Kultury, Młodzieżowe Centrum Kultury i Edukacji „Dom Harcerza”, Pracownia Teatru Tańca, Stowarzyszenie Inicjatyw Kulturowych DREWNO

Projekt finansowany ze środków Eurolab / Berlin i rekomendowany przez Laban/Bartenieff Institute of Moveent Studies w Nowym Yorku

291. Dynamika Chaosu

„291. Dynamika Chaosu” to interdyscyplinarny projekt, łączący taniec, performance oraz sztuki audio/wizualne (eksperymentalna muzyka, instalacje dźwiękowe, eksperymentalna fotografia, film, sztuka video, instalacje, obiekty itd.), inspirowany Dadaizmem, jego niemieckimi twórcami oraz jego wpływem na sztukę współczesną. W ramach 4-dniowego spotkania w Berlinie oraz tygodniowego laboratorium twórczego w Warszawie 10 artystów z przygotuje instalację artystyczną – ich osobistą odpowiedź na Dadaizm – prezentowaną we wrześniu 2016 w Warszawie.

Projekt jest współfinansowany przez m.st. Warszawa w ramach obchodów 25-lecia partnerstwa Warszawy i Berlina.

Temat:
Oczekujemy na pomysły, które nawiązują do Dadaizmu i do tematu przewodniego: „Dynamika Chaosu”. Jaka jest Twoja osobista odpowiedź?

Kim jesteśmy?
5 artystów z Warszawy i 5 artystów z Berlina. Jesteśmy otwarci na rożne dyscypliny i formy. Czekamy na propozycje w dziedzinie tańca, performance, teatru, instalacji i obiektów, filmu/sztuki wideo, muzyki/sztuki audio oraz działań interaktywnych, sztuki partycypacyjnej – wszystko jest możliwe!

Możesz zaproponować pracę solową lub format, które będziesz realizował/a we współpracy z pozostałymi artystami (jedna osoba lub więcej), wybranymi do projektu.

Partnerzy:
Berlin – agitPolska, K77 Studio, Klub Polskich Nieudaczników, Exploratorium Berlin, Berlin Spektrum Warszawa. Teatr Academia.

Mare imbrium

Odkąd zajęłam się tańcem Butoh, zastanawiało mnie, czym właściwie taniec Butoh jest? Czy wystarczy, że pomaluję się na biało i schudnę dziesięć kilo? Czy wystarczy, że się rozbiorę? Czy wręcz przeciwnie – że ubiorę się w kostium, który mnie zakryje stertą podartych szmat? Czy wystarczy, że będę tańczyć powoli i medytować w przestrzeni sceny? Czy wręcz przeciwnie – powinnam występować na parkingu? Zadając sobie i innym te, oraz inne pytania zrozumiałam, że w tańcu Butoh najbardziej interesujący jest styl choreograficzny, czyli nie kto się porusza, ale w jaki sposób?

Czy jednak choreografia wystarczy do stworzenia spektaklu scenicznego? Oprócz niej, w spektaklu współistnieją pozostałe nośniki, którymi są performer, dźwięk oraz przestrzeń. Rozważając zależności pomiędzy tymi nośnikami, zaczęłam się zastanawiać, co otrzymamy, jeżeli zastąpimy chudego Japończyka tańczącą białą kobietę? A może to zamiana białej kobiety na chudego azjatę jest wersją lokalną pewnego rodzaju tańca, który swego czasu dokonał rewolucyjnych zmian w Europie? Czy taką samą rewolucję stanowi teraz Jezioro Łabędzie w choreografii Matthew Bournes’a tańczone przez mężczyzn?

Do dyskursu nad nośnikami treści w spektaklu włączył się perkusista, prof UMFC Stanisław Skoczyński, oraz specjalista od przestrzeni, prof ASP, Roman Woźniak. Dr Paula Jaszczyk, wykładowca ASP, artystka multimedialna, zaproponowała dialog  pomiędzy performerem i kolorem. Mare Imbrium pozwoliło nam wymienić i zmaterializować fantazje i fascynacje formami sztuki, których sami nie uprawiamy.

Premiera 19 maja 2015 – Teatr Academia

Choreografia i taniec: Iwona Wojnicka
Scenografia i reżyseria świateł: Roman Woźniak
Muzyka: Stanisław Skoczyński i Kacper Sędek
Reżyseria dźwięku: Anna Górna
Multimedi:a Paula Jaszczyk
Kostiumy: Zuzanna Sapeta
Produkcja: Stowarzyszenie i Kolektyw Artystyczny Format Zero

Po Krzyku

„Pola Nireńska – rekompozycja” to projekt z dziedziny choreologii empirycznej w ramach programu Instytutu Muzyki i Tańca „Muzyczne białe plamy”. Jego efektem końcowym jest spektakl „Po Krzyku”.

PO KRZYKU

Licht über den Häusern hin…
Ein Traumring schnell vorbei,…
Ein wenig Zauberei…
Ein kleines Spiel…
Ein Sommerabend…
Luft vibrierte…

Wenn ich nicht will, ich will nicht.
Wenn ich nicht will, ich will nicht.
Hört ihr?


Polska tancerka i choreografka żydowskiego pochodzenia, której początki kariery przypadają na okres międzywojenny, rozpoczynała swoją karierę w zespole Mary Wigman. Na Kongresie Tańca w Wiedniu, w 1934 roku, zdobyła nagrodę za autorską choreografię „Krzyk”. Kariera solowa Poli Nireńskiej była jednak ciągłą, samotną i przepełnioną strachem ucieczką od hitlerowskich prześladowań.

Premiera 14 maja 2016 – TEATR ACADEMIA

Inspiracją spektaklu są zdjęcia artystki i opisy jej przedwojennych występów solowych. Ze strzępów informacji, śladów i skojarzeń dokonaliśmy artystycznej rekompozycji prac scenicznych tancerki. Pod względem choreograficznym odwołaliśmy się do twórczości Mary Wigman oraz niemieckiego Ausdruckstanz. Dlatego, początkiem każdego fragmentu tańca jest pojedyncza fraza, która rozwijana stała się pełnobrzmiącym zdaniem, akapitem, paragrafem lub rozdziałem. Ausdruckstanz służył Poli Niereńskiej do zmierzenia się z wojennymi traumami, pełniąc funkcję katharsis.

Choreografia i taniec: Iwona Wojnicka, Gosia Gajdemska
Kompozycja muzyczna/taniec: India Czajkowska
Reżyseria światła i przestrzeni: Roman Woźniak
Reżyseria dźwięku: Rafał Smoliński
Grafika: Beata Pofelska
Stylizacja:  Roman Woźniak, Zuzanna Sapeta
Manadżer: Joanna Stasina
Produkcja: Kolektyw Artystyczny Format Zero

Warszawskie Muzeum Tańca

Projekt prezentujący dorobek Pionierów Tańca Modern w Warszawie z lat 1918 – 1939, w interpretacji obecnie tworzących w stolicy tancerzy i choreografów, angażujący mieszkańców Warszawy do odkrywania historii i tożsamości miasta przez pryzmat tańca.

Program Warszawskiego Muzeum Tańca 2017:

Pokazy dla publiczności w formie rekonstrukcji prac 4 wybitnych twórców międzywojnia, zrealizowane przez czwórkę tancerzy, współcześnie tworzących w Warszawie. Pokazy prac 20 maja 2017 w ramach Nocy Muzeów w Muzeum Warszawy.
Warsztaty taneczne dla mieszkańców Warszawy, poprzedzające prezentację na Nocy Muzeów.
Stworzenie Warszawskiej Mapy Tańca z udziałem mieszkańców Warszawy – w oparciu o zebrane, archiwalne materiały – w formie instalacji na Nocy Muzeów oraz na stronie www WMT.
Filmy dokumentalne prezentujące sylwetki wybranych twórców z okresu międzywojennego, w interpretacji tancerzy zaangażowanych w projekt, zrealizowane w różnych miejscach Warszawy.

Dyrektor artystyczny: Iwona Wojnicka
Dramaturgia: Gosia Gajdemska
Choreografia & taniec: Gosia Gajdemska, Artur Grabarczyk, Bartosz Ostrowski, Iwona Wojnicka
Przestrzeń: Roman Woźniak
Muzyka: Wiktor Podgórski
Strategia komunikacji: Daniel Jarociński
PR: Joanna Stasina
Produkcja: Format Zero

Projekt jest współfinansowany przez m.st. Warszawa.
Inspirowane Manifeste pour un Musée de la danse autorstwa Borisa Charmatza

 

I”M

Spektakl taneczny, inspirowany postaciami Iwony z dramatu „Iwona, księżniczka Burgunda” Witolda Gombrowicza oraz Małgorzaty z powieści „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa, w którym stawiamy pytanie o tożsamość, wizerunek, płynne granice w świecie szybkich zmian i dominacji technologii…

I”M… Iwona… Małgorzata… rzeczywistość i fikcja…
dwie kobiece postaci… razem, ale i osobno…
pomiędzy indywidualnym a wspólnym…
stwarzają siebie i przekształcają…

Spektakl jest pracą sceniczną w formie tryptyku, który uwalnia dyskusję nad strukturą spektaklu, obecnością tancerza oraz liczbą wykonawców.

Koncepcja: Gosia Gajdemska
Choreografia i taniec: Gosia Gajdemska, Iwona Wojnicka
Reżyseria przestrzeni: Roman  Woźniak
Kompozycje audiowizualne: Wiktor Podgórski
Reżyseria dźwięku: Rafał Smoliński
Zdjęcia i eseje: Marta Kawecka
Video: Marta Abdalla-Dutkiewicz
PR i koordynacja: Joanna Stasina
Produkcja: Format Zero

PREMIERA: 23 września 2017
Ośrodek ZAWIROWANIA, ul. Belwederska 20/22, Warszawa

Projekt współfinansowany przez m.st. Warszawa.

DWIE KOBIETY.  Marta Kawecka

(…) I”M to Iwona i Małgorzata – dwie kobiety. I”M to jednak także znak, który natychmiast odsyła nas do angielskiego I’m czyli Jestem. Iwona i Małgorzata są. Tytuł mnoży pytania. Jak być Iwoną? Jak być Małgorzatą? Czy można być obiema postaciami naraz? Co kryje się pod tymi imionami – jakie kobiety? Jak być kobietą? Jakie są kobiety? Jacy jesteśmy? Jak być?

Kim jest kobieta sama w sobie, jej emocjonalność, oderwana od kontekstu związku, rodziny, schematu, stereotypu? Częściej jest Iwoną czy Małgorzatą? A może zazwyczaj próbuje być pomiędzy – na Balu u Szatana, gdzie zewnętrzny rytm sam znosi w kierunku mechanicznego transu? Kim jest ona? Kim są one? Kim jesteśmy? Co to znaczy być? (…)

Spektakl podzielony jest na trzy części. W pierwszej z nich widzimy ascetyczną, uwięzioną w swoim ciele Iwonę (w tej roli Małgorzata Gajdemska). W drugiej odsłonie widzimy obie tancerki połączone w transowym rytmie. Trzecia część należy zaś do, wyzwalającej się z okowów wszystkiego, co nie jest własne, pierwotne, Małgorzaty (w postać Małgorzaty wciela się Iwona Wojnicka). Trzy części to trzy różne stany, trzy odmienne podejścia do ciała, do ruchu, do emocjonalności, do szukania siebie.

          Ciało Iwony podporządkowane jest myśli. Ascetyczne ruchy. Dążenie do powiedzenia wszystkiego w jednym geście. Ciało zamknięte w symbolu, znaku.

     Ciało Małgorzaty natomiast krzyczy, uwalnia się, oczyszcza. Na kartach powieści Michaiła Bułhakowa, Małgorzata, uwolniwszy się od ograniczeń, fasady codzienności, wyzwala się, lecąc nago nad Moskwą. W I”M Małgorzata wyzwala się oczyszczając ciało od ciężaru umysłu. Ruchy stają się instynktowne, zmysłowe, wolne od ograniczeń zewnętrznej formy.

Czy umysł kieruje ciałem? Czy ciało kieruje umysłem? Czy ciało i umysł mogą się spotkać w transowym rytmie powtarzalnych gestów? Czy nie z gestów – rytmicznych, zespolonych lub oderwanych od ciała składa się jednak nasze życie?

Zgodnie z  terminologią Zygmunta Freuda ciało Iwony mogłoby reprezentować superego – podporządkowanie kulturze, zaś ciało Małgorzaty id – instynkt. U Freuda pośrodku jest ego, codzienność, ja. W I”M pomiędzy Iwoną a Małgorzatą, superego i  id jest impreza techno – współczesny Bal u Szatana, zdominowany przez proste ruchy, wykonywane w jednym rytmie, ale oddzielnie. Ta odmienność, osobność każdej z postaci ujawnia się w detalach. Między postaciami nie ma jednak aż takiego kontrastu jak między emocjami z pierwszej i trzeciej części. Postacie spotykają się pomiędzy. A może to nie odmienne postacie, lecz różne części tej samej osoby próbują się porozumieć w takt transowego rytmu? Może to wszystko opowieść o jednej osobie, odmienianej przez przypadki? Kim jestem? Kim jesteś? Kim jest? Kim jesteśmy?